Budyren bizitza gure IZA Zentroan

Joxe Manuel Mancisidor "Budy" adiskideentzat, gure IZA zentroan bizi izandako esperientzia nolakoa den kontatu digu.

Joxe Manuel Mancisidor “Budy”

Nola uste zenuen izango zela zure bizitza Izan?

"Egoitza edo Zentro" hitza murrizketekin lotzen zuen; ordutegi itxiak, arau zorrotzak eta kontrol zorrotza, baina denborarekin konturatu nintzen ez zela horrela.

45 urte eman nituen independentea eta autonomoa izan nintekeela frogatzen, eta pentsatu nuen Iza zentroan bizitzea nik borrokatutako guztiaren aurka zihoala.

Bizitzen ari nintzen uneaz eta nire egoeraz jabetzen nintzen arren, ez nuen hemen egon nahi egokitzeko prozesu luze eta gogorra izan zen, baina gaur egun esan dezaket bizi naizela eta nire bizitza % 100ean hemen egiten dudala.

Nola sentitzen zara Izan gaur egun?

Nola nago gaur egun Izan? Oso gustura. Nahi eta behar dudan guztia egiten dut, niretzat hain garrantzitsuak diren xehetasunak, adibidez, hortzetako pasta besteen laguntzarik gabe erostea, denbora antolatzen dut eta bisitak jasotzen ditut, askatasun osoz aritzen naiz nire gauzetan, behar dudan arreta jasotzen dut eta nire iritzia kontuan hartzen dute.

Zer moduz nago Izan? Izan etxean nago.

Nola da zure erlazioa zentroko langileekin?

Langileekin dudan harremana oso ona da; beti txantxetan, umore onean, hori gustatzen zait eta ondo sentiarazten nau. Baina, era berean, badakite "begiak ireki" behar dizkidatela aholkatzeko eta, behar denean, arreta deitzeko, onartzen baitut beti izan naizela burugogorra eta oldarkorra.

Tratua, oro har, gertukoa da, eta pentsatzen eta sentitzen dudana hartzen dute kontuan. Ahal den neurrian, nire aztura eta azturetara egokitzen dira, nik gehien estimatzen ditudanetara.

Hemen lan egiten duten guztiek primeran ezagutzen gaituzte eta hori garrantzitsua iruditzen zait. Eskerrik asko eta mesedez hitzak maizago erabiltzen ere ikasi dut, baita pazientzia izaten ere, "Etxean" asko bizi baikara.

Eta Izan bizi direnekin?

Ikaskideekin oso ondo konpontzen naiz, ez naiz guztiekin erlazionatzen, baina hori normala da. Denok gara oso ezberdinak, eta bakoitzak bere bizitza dauka.

Ezin naiz guztiekin harremanetan jarri eta batzuek ez naute ulertzen.

Gimnasioa da gure topagunea, eta asko gaudenean, hura "merkatu" bihurtzen da jendea sartu eta atera, hitz egin, eztabaidatu, barre egin, oihukatu eta, jakina, gimnasia eta programak egiten. Nahiz eta batzuetan "burua bonbo bat bezala" jartzen diegun Leire, Maider eta Edurneri.

Zer aldatuko zenuke edo hobetu?

Pertsonalki pisuz aldatu nahi nuke, baina ez naiz kexatuko, nagoen solairuan banakako gela dudalako eta denek ez dutelako dirurik.

Bestalde, oro har, eta nire kideen ahotik ere hitz eginez, egokiena litzateke zentroko ortudetgiak eta otorduak are malguagoak izatea; goizetan hain goiz jaiki behar ez izatea, menua aukeratu ahal izatea, nahiz eta egokitzapen pertsonalak egiten diren, edo "hain osasungarriak ez diren" gauzak jan behar izatea.

 Ze aldaketa nabarmenduko zenituzke hemen bizi zarenetik?

Hemen bizitzeak niretzat ekarri duen aldaketa azpimarratuko nuke; nire egungo egoera modu lasai eta "normalean" onartzea; gaur egun ditudan beharrak ulertzea eta behar ditudan laguntzak onartzea. Lehen zunda eta pixoihala bezalako hitzek larritzen ninduten, orain normaltasun osoz onartzen ditut. Garuneko paralisia dut, laguntza behar dut, baina ez nago gaixo.

 Zerbait gehio esan nahi zeniguke?

Gogorarazi nahi dizuet, interesatzen bazaizue, nire bizitzaren historia irakur dezakezuela nire liburuan: "Garuneko paralisia dut, baina ez nago gaixo", eta nire blogean ere jarrai diezadakezue.

“Tengo parálisis cerebral, Pero no estoy enfermo”

Agur bero bat guztioi

“Budy”