Arreta hobetuz! Kultura-aldaketa, talde-ikuspegitik

Zaila da jakitea nondik hasi nire lankideek Rezolan azken bi urteotan bizi izan duguna deskribatzeko. Hasteko, esango dugu edozein egoeratan printzipioak ez direla inoiz errazak izan, eta oraingo honetan ez zela salbuespena izango.

Adibidez, egoiliar talde bati azaltzea bat-batean gure zentroan zuen bizimodua aldatu egingo zela. Nola azaldu beste modu batean lan egiten saiatuko ginela. Hasieran asko kostatu zitzaien onartzea egun batetik bestera bazkaltzeko mahaia jarriko genuela, edo garbigailua jantzi delikatuenekin jarriko genuela, edo mandatuak egitera aterako ginela, hau da, zentrora etorri aurretik beren etxeetan egin ohi zituzten gauzak egiten saiatu nahi genuen. Eguneroko jarduera horiek guztiak gure unitatera eramaten saiatzen gara, gu guztiok ilusio handiz hasita, eta haiek ere modu berean bizi izan zutela uste dut.

Lehenengo sei hilabeteetan, dena izan zen berritasuna: denok mahai berean bazkaltzea, mandatuak egitera irtetea, janaria prestatzea, merkataritza-zentro batera irtetea, uniformea ez eramatea, nahiz eta, batzuetan, ez zaigun praktikotzat jo kaleko arropa erabiliz, eta beste hainbat eta hainbat jarduera aipatzea, eta oso emaitza atseginak izan dira bai proiektuan parte hartu dutenentzat bai guretzat.

Geroago hasi ginen ikusten beste faktore oso garrantzitsu batzuk ere bazeudela, hala nola osasun-arlokoak, agian ez genuela behar zena zaindu edo beldur handiagoa ematen zigutela haiei buruz erabakitzeak. Beharbada, orain arte erizainari beti helarazi izan dizkiogun erabakiak hartzea zaila egiten zitzaigun, baina horrek ez du esan nahi erizainek laguntzen ez zigutenik, baizik eta une batzuetan baztertuago egon behar zutela proiektua baloratzeko.

Era berean, adierazi behar dugu une batzuetan presio pixka bat sentitu dugula, eredu horrek ordura arte egiten genituenak baino lan gehiago egitea eskatzen baitu, eta batzuetan zaila egiten baitzitzaigun zerbait zapuztuta eta porrot-sentsazioarekin sentitzea. Baina atzera egin dugu eta egoera zail horiek maneiatzen ikasi dugu.

Denborarekin ikasi dugu badirela gauza garrantzitsuagoak ontzi-garbigailu bat jartzea edo janaria prestatzea baino, adineko pertsonak etxean bezala senti daitezen. Haiekin hitz egitea, paseatzea edo haiekin egotea haiek behar zaituztenean, hau da, zure senideari emango zeniokeen arreta eskaintzea.

Gaur egun esan dezaket proiektu honetan parte hartu dugun laguntzaile guztiok ikasi dugula haiek ezagutzen, eta askotan dakigula zer gertatzen zaien ezer esan gabe, eta horrek askoz errazagoa egiten duela haiekin lan egitea. Gure artean izan dugun harremana ere asko hobetu da, askoz ere gehiago ezagutu dugu elkar; izan ere, beti lanean ari garenez, guztion iritziak errespetatzen ikasi dugu, nahiz eta ez duzuen uste hori egun batetik bestera izan denik. Gure gutxienak izan ditugu, baina, gaur egun, proiektu honetan berriro parte hartu beharko banu, ez dut zalantzarik ikaskide berberak aukeratuko nituzkeela.

Laburbilduz, uste dut esperientzia positiboa eta atsegina izan dela, asko ikasi dugula eta, batez ere, gure ikastetxeko pertsonak hobeto zaindu ditugula. Benetan pozgarria izan da horrela lan egitea.

Rezola zentroko talde laguntzailea