Fibrilazio aurikularra edo etsai lokartuaren gainekoa

Fibrilazio aurikularra (fA) da populazio orokorraren arritmiarik ohikoena, 65 urtetik gorako pazienteen % 4ri eragiten baitio eta 80 urtetik gorakoen % 15i. Nazio-mailan milioi bat pertsona ingururi eragin diezaiekeela kalkulatzen da, eta desgaitasunaren, gaixotasun zerebrobaskularraren arriskuarekiko bizi-kalitatearen okerragotzearen eta bihotz-deskonpentsazioen kausa garrantzitsua izan daitekeela. FA ez-balbularra eta estenosi mitral erreumatikoak eragindako balbularra bereizi behar dira. Protesi mekanikoak dira, eta horietan enboligeno-arriskua askoz handiagoa da.

Arrisku enboligenoa (CHADS2, CHA2DS2-VASc) eta hemorragikoa (HAS-BLED) haztatzen duten hainbat eskala garatu dira. Deskribatutako arrisku-faktore eta -markatzaileen artean, garrantzi handia du alda daitezkeen faktoreen kontrolak, hala nola arteria-tentsioaren kontrol egokia, zenbait medikamenturen erabilera konkomitantea (bereziki antiagregatzaileak, AIEE eta alkohola), eta, bereziki, INRaren balizko labilitatea edo kontrol-falta kontrolatzea (pazientea benetan antikoagulatuta ote dagoen frogatzen duena).

Antikoagulatzaile klasikoak, k bitaminaren antagonistak (KBA), XX. mendearen erdialdetik erabiltzen dira. Marjina terapeutiko estuko medikamentuak dira, beste medikamentu batzuekin eta elikagaiekin elkarreragiten dute, eta protronbina-denbora INRaren bidez kontrolatu behar da aldizka. Horrek esan nahi du osasun-baliabideekiko mendekotasuna dagoela, baina, bestalde, horiek nola erabiltzen diren oso ondo ezagutzen da. 2009. urteaz geroztik, ahozko antikoagulatzaile berriak (NACO) agertu dira, hala nola tronbinaren inhibitzaile bat dabigatran eta ondoren a faktorearen inhibitzaileak ribaroxaban, apixaban gisa, alternatiba eraginkorrak eta seguruak izan daitezkeenak KBAekiko hipersentikortasuna duten pazienteengan, edo kontrol egokiaren kasuan konplikazio poligenikoak edo hemorragikoak dituzten pazienteengan, eta bereziki kontrolatzea zaila den pazienteengan

Taulan ikus daitekeenez, eraginkorrena dabigatrana da, 150 mg-ko dosian, 12 ordutik behin, kontuan hartuta galerak eta RE-LY azterketaren diseinua, eta seguruena apixaban da, 5 mg/12 orduko dosian (edoxaban 30 mg egunean, odol-jarioa izateko arriskua txikiagoa da, eta ez dago merkaturatuta). Esanguratsua da lagin-tamaina egokiarekin egindako saiakuntza klinikoetan AVKrekin egindako kontrol-taldea egokia izatea.

Kasurik onenak % 65eko tarte terapeutikoa (TRT) du; beraz, INRaren jarraipena eta monitorizazioa modu egokian egiteak duen garrantzia erakusten du. Era berean, bihotz-biriketako deskonpentsazioak maiz izaten dituzten pazienteak, interakzio-arrisku handia duten polimedikatuak edo giltzurrun-gutxiegitasuna dutenak estuago monitorizatu behar dira. Nolanahi ere, nolabaiteko zuhurtzia mantendu behar da esku-hartzeetan, tratamenduak pazienteen asistentzia-helburuetara egokituz, farmakozaintzaren emaitzak kontuan hartuta, saiakuntza klinikoetan batez beste 2 urte iraun duten medikamentuak baitira, odoljarioa izanez gero antidotorik izan gabe.

2014ko martxoan, Amerikako Kardiologia Elkarteak* eta maiatzean neurologia elkarteak** argitaratu dute, hurrenez hurren, FANV maneiatzeari buruzko praktika klinikoaren gidaren eguneratzea, eta zehaztu dute CHA2DS2-VASc 2 duten pazienteen kasuan hasieran antikoagulatu egin behar dela akenocumarolarekin, eta kontuan hartu behar dela NACOetara txandakatu behar dela kontrol desegokirik edo konplikaziorik izanez gero.

Tratamendu antiagregatzailea ez da hain eraginkorra, eta, hala ere, odol-jarioa izateko arriskua antzekoa da, kontuan hartuta, gainera, emakumeengan GIZaren bigarren mailako prebentzio gisa haren eragina murriztu egiten dela 77 urtetik aurrera.

Biztanleriaren zahartzearekin, funtsezkoa da kontrol kardiobolikoa eta hemorragia-arriskua behar bezala erabiltzea, desgaitasuna prebenitzeko neurri gisa, terapiak egokitzeko lehentasunak, kostuak eta elkarreraginak ere kontuan hartuta.